مدح و مناجات با امام حسن مجتبی علیه‌السلام
شعر و غزل برای تو گفتن عنـایت است ازبس که لطف حضرتتان بی نهایت است این جا سیـاه کردن دفـتـر عبــادت است اصلاً به افتخــار تو مـاه ضیــافت است ابــر کــرم ببار که هنگــام رحـمــت است از گوشه هــای لعل لبت می چکد عسل دلــدادۀ تـو بــوده و هـستــیــم از ازل آقــا بــگـیــر دست مــرا نــیــز لااقــل ای قهرمان عــرصۀ پیکــار در جــمل وقتی قیــام می کـنی اصــلاً قـیــامت است خــاکی تــر از تمامی شــاهــان عــالمی زیبــاتــرین ســرودۀ دیــوان عــالــمـی در امتــداد دست تو چشــمان عــالــمی قــربان خال هــاشمیت جــان عــالــمی آن نقطــه ای که نقــطۀ آغــاز خلقت است ای سفره دار شهــر نبی ای بــزرگوار! ای توده های ابــر کـرم! بر زمین ببار وا می کنم به نام تو لب های روزه دار هرگــز نمی روم به خــداوند زیــر بـار بــاور نمی کنــم که مـزار تو خلوت است تا می وزیــد بوی شما در فضــای شهـر می آمدند مــردمی از جـای جای شهــر درازدحام، کوچه و پس کوچه های شهر تا بنگــرند جلــوۀ یــوسف نمــای شهــر یعنی نگــاه کــردن رویــت عبــادت است بر سفره هاست روزی و ماهانـه هایتان گــرمی گرفت خــانۀ پــروانــه هــایتان دیــوانه ایــم و عــاشق دردانــه هایــتان سنگیــن شده ز پــستی ما شــانه هـایتان این عبد رو سیاه چه اسبــاب زحمت است با قــاتلت چگونه به یک خــانه زیــستی زخـم زبان شنیدی و هر شب گــریستی بایـد که پــای درد صبــوری بـایــستــی یا للعجب! کــریــم مــدینه! تو کیستــی؟ درد تو درد بی کسی و درد غــربت است دشنــام ها شنیــده ولی خــنــده می کـنـی دشنـام داده را تو چه شــرمنده می کنی هر کیش را به دین خودت بنده می کنی تو خـاطرات فــاطمه را زنــده می کنی یک گــوشۀ نگــاه تو ما را کــفــایت است در بین بچــه ها ز هــمه مــادری تــری یعنی تو از تمــامیــشان کــوثــری تری با این عبــای سبــز، تو پیغمبــری تری پـایش بیفتد از همه شـان حیــدری تری شمشیرهم به دست تو تمثال غیرت است کم کم به روضه پای مرا میکشی خودت شـمــع مذاب در وســط آتــشی خــودت پس طعم درد فاطمه را می چشی خودت دراین مسیر روضه مرا می کشی خودت در روضه ات هلاک شدن هم شهادت است |